Pumba de grote

Pumba is een zeer grote uil op ons park. Namelijk de grootste uil op ons park! Pumba is 3 kilo en dat maakt haar de een na zwaarste vogel op het park. Atilla weegt namelijk 3,5 kilo. Zij komt daardoor ook in de buurt met grootste uilen soort. De reden waarom zij zo groot is, is omdat het een vrouwtje is.

Wetenschappelijke feitjes

Siberische Oehoe (Bubo bubo sibiricus)

De Siberische oehoe is een van de grootste en indrukwekkendste uilen die op onze planeet voorkomt. Deze majestueuze vogel is een ondersoort van de bekende Eurasische oehoe (Bubo bubo), maar de Siberische variant heeft enkele opvallende kenmerken die hem onderscheiden van andere oehoe-soorten. Dankzij zijn indrukwekkende verschijning en nachtelijke gewoonten is de Siberische oehoe een symbool van kracht, mysterie en geheimzinnigheid in de bossen en bergen van zijn leefgebied.

Verspreiding en Leefomgeving
De Siberische oehoe komt voor in de uitgestrekte gebieden van Rusland, Mongolië en delen van Noord-China. Zijn leefgebied strekt zich uit van taiga-bossen tot bergachtige gebieden en rotsachtige steppen. Het is een vogel die goed aangepast is aan koude, ruige omgevingen. In deze regio’s kan hij goed overleven, dankzij zijn uitstekende camouflage en jachtvaardigheden.
Siberische oehoe’s houden van afgelegen, ongerepte gebieden en worden vaak aangetroffen in grote bossen, rotskappen en zelfs in bergbekkens. Ze nestelen meestal in verlaten gebouwen, rotsholtes of zelfs in boomholtes, waar ze hun jongen kunnen grootbrengen in relatieve veiligheid.

Uiterlijk

De Siberische oehoe is een indrukwekkende vogel, vooral vanwege zijn grootte en kracht. Hij heeft de volgende uiterlijke kenmerken:

Grootte: De Siberische oehoe is een van de grootste uilen ter wereld. Volwassen vogels kunnen een lichaamslengte bereiken van 60 tot 72 cm, met een vleugelspanwijdte van 1,6 tot 1,8 meter. Dit maakt hem groter dan de meeste andere uilensoorten, inclusief de beroemde Nederlandse ransuil.

Kleur en Vacht: De Siberische oehoe heeft een lichtbruine tot oranjebruine vacht met donkere vlekken en strepen. Deze vlekken helpen hem goed te camoufleren in zijn natuurlijke omgeving van rotsen en bomen. De veren op zijn hoofd vormen karakteristieke oorpluimen die hem een indrukwekkend, ‘bovenaards’ uiterlijk geven. Deze oorpluimen zijn geen echte oren, maar voegen wel bij aan zijn majestueuze verschijning.

Ogen: De ogen van de Siberische oehoe zijn groot en oranje of geel van kleur, wat hem een intens, indringend uiterlijk geeft. Deze felle ogen helpen de uil uitstekend bij het zien in het donker, omdat hij een nachtvogel is. De scherpzinnigheid van zijn ogen maakt hem een topjager, zelfs in de schemering van de nacht.

Snavel: De snavel van de Siberische oehoe is krachtig en krom, perfect voor het vangen en doden van zijn prooi. De donkere snavel is een herkenbaar kenmerk van de soort.

Poten en Klauwen: De poten van de Siberische oehoe zijn bedekt met een dikke laag veren die hem beschermen tegen de kou van zijn omgeving. De grote, scherpe klauwen maken hem tot een effectieve jager, waarmee hij zijn prooi kan vastgrijpen en vasthouden.

Gedrag en Jacht
De Siberische oehoe is een nachtjager, wat betekent dat hij vooral actief is tijdens de schemering en de nacht. Zijn uitstekende gezichtsvermogen maakt hem in staat om prooi te vangen bij weinig licht, zelfs in volledige duisternis. De uil jaagt voornamelijk op mammaliaanse prooien, zoals konijnen, haasjes, muizen, en soms zelfs op kleinere herten of vogels. Hij is een opportunistische jager en zal alles vangen wat binnen zijn bereik komt.
De Siberische oehoe vliegt langzaam en stil, gebruikmakend van de zachte, brede vleugels die goed geschikt zijn voor glijden. Dankzij deze stille vlucht kan de uil zijn prooi verrassen voordat hij zijn aanval inzet. Zijn jachttechniek is typisch voor grote uilen: hij jaagt vanaf een uitkijkpunt, maakt een snelle duikvlucht en grijpt zijn prooi met zijn scherpe klauwen.

Voortplanting
Siberische oehoe’s bouwen hun nesten meestal op rotsachtige uitkijkpunten, in holtes van bomen, of in verlaten menselijke gebouwen. Ze leggen meestal 2 tot 4 eieren per keer, die de moeder ongeveer 30 tot 34 dagen zal bebroeden. De vader helpt door het voedsel aan te voeren, zodat de moeder zich volledig op het broeden kan concentreren. Na de uitkomst blijven de jonge uilen in het nest, waar ze worden gevoed en verzorgd totdat ze sterk genoeg zijn om op eigen benen te staan.

Beschermingsstatus
De Siberische oehoe wordt door de International Union for Conservation of Nature (IUCN) geclassificeerd als “minimaal zorg” (Least Concern), wat betekent dat de soort niet direct bedreigd wordt. Toch zijn er zorgen over de vernietiging van zijn leefgebied door menselijke activiteit, zoals ontbossing en industrialisatie. Daarom blijven beschermingsinspanningen van belang om de populatie van deze indrukwekkende uil te behouden.