Luna mok

Luna is een hele rustige kerkuil. Maar zij vindt mokken gewoon niet leuk en super grote camera’s. Hier houden wij ook altijd rekening mee tijdens de demonstraties en workshops.

Wetenschappelijke feitjes

De Cubaanse kerkuil (Tyto alba insularis)

Dat is een ondersoort van de gewone kerkuil (Tyto alba), die wereldwijd voorkomt, maar de Cubaanse versie is specifiek te vinden op Cuba en enkele omliggende eilanden. Hier is een gedetailleerd overzicht van deze vogel:

Kenmerken

Wetenschappelijke naam: Tyto alba insularis
Lengte: Ongeveer 33 tot 40 cm.
Vleugelspanwijdte: Tussen de 80 en 95 cm.
Gewicht: Tussen de 250 en 400 gram, afhankelijk van het individu.

De Cubaanse kerkuil heeft de karakteristieke hartvormige gezichtsdiscs die typisch zijn voor de Tyto-soort, met een lichte, grijze of witachtige kleur die sterk contrasteert met de rest van het lichaam. De ogen zijn meestal donkerbruin tot zwart, wat een scherp contrast vormt met het lichte gezicht. Het lichaam is bedekt met lichtbruine tot donkerbruine veren, vaak met vlekken en patronen in verschillende tinten bruin. Dit helpt de uil zich te camoufleren in de schaduw van de nacht, waar hij zijn jacht onderneemt.

Snavel: Korte, rechtopstaande snavel die lichtgekleurd is, meestal ivoorwit of lichtgeel.
Poten: De poten zijn relatief kort en bedekt met schubben, wat helpt bij het grijpen van prooien.
Gedrag

De Cubaanse kerkuil is een nachtjager (nocturnaal), die overdag meestal rust in schuilplaatsen zoals oude gebouwen, bomen, rotsen of andere beschutte plekken. Hij is een uitstekende vlieger, met brede vleugels en een relatief stille vlucht, wat helpt bij het besluipen van zijn prooi. Deze uilen jagen voornamelijk op kleine zoogdieren, zoals muizen en ratten, maar ook op vogels, reptielen en grote insecten. Ze gebruiken hun scherpe gehoor en zicht om hun prooi te lokaliseren, zelfs in het donker.

Voeding
De voeding van de Cubaanse kerkuil bestaat voornamelijk uit kleine zoogdieren (zoals ratten en muizen), maar ook vogels, amfibieën en grote insecten staan op hun menu. Zoals andere uilen, heeft de Cubaanse kerkuil de neiging om zijn prooi in één keer te vangen en deze later op te eten. Ze kunnen grote hoeveelheden prooi consumeren, en hun dieet helpt bij het reguleren van de populaties van schadelijke knaagdieren.
Habitat en Verspreiding
De Cubaanse kerkuil komt voor op Cuba, maar ook op andere eilanden in de Caribische regio, zoals Isla de la Juventud. Het is een endogene ondersoort, wat betekent dat hij alleen in deze gebieden voorkomt, en het is aangepast aan het specifieke ecosysteem van Cuba.
Ze bewonen open gebieden, maar ook landbouwgrond en stedelijke omgevingen, zoals oude gebouwen en verlaten huizen, die hen goede plekken bieden om hun nesten te maken. Ze hebben een voorkeur voor droge, open landschappen en worden vaak aangetroffen in gebieden waar veel kleine zoogdieren aanwezig zijn.
Voortplanting
Cubaanse kerkuilen vormen vaak monogame paren en hebben de neiging om zich in het gebied waar ze geboren zijn te vestigen. Het nest bevindt zich meestal in een schuilplaats zoals een boomholte, rotsen of een verlaten gebouw, maar ze kunnen ook nesten gebruiken die door andere dieren zijn verlaten. De mannelijke uil doet meestal aan courtship door geluiden te maken en voedsel aan de vrouwelijke uil aan te bieden. Het vrouwtje legt 2 tot 7 eieren per keer, die meestal ongeveer 30 dagen incuberen. De jongen blijven ongeveer 8 tot 10 weken bij de ouders, totdat ze in staat zijn om zelfstandig te jagen.
Geluid
De Cubaanse kerkuil maakt, zoals de meeste Tyto-soorten, typische kreunende of tsjirpende geluiden die door de nachtelijke lucht kunnen zweven. Deze geluiden helpen bij communicatie tussen paren of tijdens de jacht. Het geluid van de kerkuil is over het algemeen niet zo luid of variabel als dat van andere uilsoorten, maar het is wel herkenbaar, vooral in het vroege ochtend- of late avonduur.
Conservatiestatus
De Cubaanse kerkuil is momenteel niet direct bedreigd, maar zoals veel andere uilsoorten kan hij kwetsbaar zijn voor verliezen van habitat, bijvoorbeeld door ontbossing of urbanisatie. Invasieve soorten, zoals andere roofdieren die de prooien van de uil kunnen verstoren of verdringen, kunnen ook een bedreiging vormen.
Interessante feiten
De Cubaanse kerkuil maakt deel uit van een grotere familie van uilen, de Tytonidae, die sterk verschilt van de andere uilsoorten, zoals de typische echte uilen (Strigidae). De kerkuil heeft bijvoorbeeld een hartenvormig gezicht en een uniek geluid dat verschilt van de hoot van andere uilen.
De Cubaanse kerkuil wordt vaak geassocieerd met oude gebouwen, kerken en andere verlaten structuren. Dit is de oorsprong van de naam “kerkuil” in verschillende culturen.
In sommige culturen wordt de aanwezigheid van uilen, inclusief de Cubaanse kerkuil, als een symbool van wijsheid of zelfs als geluksbrenger beschouwd.